عمل نوشتن برای گرفتن پاداشی نیست نوشتن خود پاداش است.
در نوشتن اگر صرفاً چشممان به مقصد باشد و نوشتن را به راهی برای شکنجه‌ی خودمان تبدیل کنیم راه به جایی نخواهیم برد.
نمی‌توانیم انتظار داشتم بعد از هر بار نوشتن کسی از آسمان نازل شود و به خاطر زجرهایی که حین نوشتن کشیده‌ایم برای ما از بهشت نقل و نبات بیاورد.
خود عمل نوشتن باید تبدیل به نقل و نبات بهشتی شود.
چگونه؟
راهش این است که دست خودمان را باز بگذاریم.مدام تلاش نکنیم مقایسه کنیم و راه تقلید از اطرافیان را پیش بگیریم.
اگر شما هم مثل من اول راه هستید بدانید و آگاه باشید تا وقتی که به خودتان و فلمتان و ضمیر ناخودآگاهتان اعتماد نکنید نقل و نبات که چه عرض کنیم یک قند هم نصیبتان نخواهد شد!
