بر روی نیمکت نشستم.کتابم را باز کردم. هوای خنک بهاری من را مثل دختران دیگر به محوطه ی خوابگاه کشانده بود.هر کسی با کتابی گوشه ای از محوطه نشسته بود. همه سخت برای فصل امتحانات درس می خوانند.ناگهان صدای بلندگو ی داخل خوابگاه نظر من را به خودش جلب کرد. شنیدن صدای بلندگو همزمان شد با خواندن این جمله که «زنان باید یکدیگر را تقویت کنند.»با خودم فکر کردم چه می شد همین حالا این جمله از  بلندگوی یک خوابگاه دخترانه پخش می شد؟

شاید این جمله بسیار کاربردی تر از خواندن اسامی کسانی بود که دیر به خوابگاه آمده اند!اما انگار در موارد استفاده ی این بلندگو ها فقط نوشته شده بود آگاه کردن دخترها از ورود یک آقا به خوابگاه و خواندن اسامی غایبین.شاید دانستن اینها برای دختران جامعه ی من واجب تر بود.

امروزه اما قضیه فرق می‌کند. هر کدام از ما زنان بلند گوهای خودمان را داریم. رسانه هایمان،فضاهای در دسترسمان و البته بیشتر از هر چیزی قلم مخصوص به خودمان.

الن سیکسو نویسنده و خالق جنبش نوشتار زنانه و البته فیمینست فعال(در یکی از مصاحبه ها خواندم که مادام الن  از کلمه‌ی فیمینست متنفرند!)در کتاب خنده ی مدوسا می‌نویسد:

«زن باید خودش را بنویسید باید در مورد زنان بنویسد و آنها را به سمت نوشتن سوق دهد.زن باید همانگونه که خودش را وارد تاریخ و جهان می کند با جنبش خودش، خود را وارد متن کند.»

 

زنان به بلندگوی جامعه‌ی زنان بیشتر از هر بلندگوی دیگری نیازمندند. به زنان نویسنده تا در مورد دغدغه ی آنها بنویسند. به جنبش زنان نویسنده تا آنها را وارد دنیای ادبیات کنند.

هر زن نویسنده می‌تواند با قلم زنانه خاص خودش تحولی عظیم در دنیای زنان ایجاد کنند.

قطعا یک زن بهتر می‌تواند از دغدغه‌های زنها بنویسد. او می تواند تجربه‌های خودش را در قالب بهترین داستان ها و مقاله ها به تصویر بکشد.زنان دیگر را آگاه کند و آنها را نیز به سمت به تصویر کشیدن تجربیاتشان سوق دهد.

هر زن با خلق یک شخصیت زن دیگر می تواند خودش را و دنیای زنان را وارد دنیایی کند که هزاران نفر دوستش دارند. هر زن می تواند خودش و دیگران را وارد دنیای کتابها کند.

زنان در قبال جامعه ی زنان مسئولند. امروزه در جامعه می‌بینیم که هرکسی از مشکلاتی که در قالب یک زن دارد، می‌نالد ولی چند درصد آنها واقعا برای تغییر قدم برداشته اند؟ به قول معروف عوض اینکه بر تاریکی لعنت بفرستید شمعی روشن کنید.

نوشتن یکی از همان شمع هاست که در جامعه ی تاریک امروز نیاز داریم روشن شود. با نوشتن تجربه ها انتقال پیدا می کنند. نوشته ها در سرتا سر دنیا می‌پیچند و زنان با هم ارتباط می‌گیرند. این ارتباط شروعی برای حل مشکلات است.

قلم هر کدام از ما به دلیل اینکه زن هستیم قابلیت این را دارد که زنان جامعه را بیشتر از هر وقت دیگری آگاه کند. از آنها به عنوان زنان قوی یاد کند و آنها را وارد متون ماندگار کند. پس هر زنی باید خودش را بنویسید نه فقط برای خودش و بخاطر جامعه‌ی خودش بلکه بخاطر همه ی زنان دنیا.